काळवीट शिकार : अमेरिकेतील

सध्या सलमानखानचे काळवीट शिकार प्रकरण गाजते आहे. त्यामुळे आठवण झाली.
मी १९९७ साली अमेरिकेत असताना प्रोजेक्टवरील एक अमेरिकन माझा जवळचा मित्र झाला होता. एक दिवस त्याने मला सांगितले की त्या सप्ताहाखेरीस तो काळविटाच्या शिकारीसाठी जाणार आहे. त्याने मलाही या शिकारीत सामील होण्यासाठी आमंत्रण दिले.
अधिक चौकशी करता कळले की अमेरिकेत खूप मोठ्या प्रमाणावर हरीणे आहेत. ती पिकांचे नुकसान करतात. तेथील बरेच रस्ते जंगलातून गेले आहेत. रात्रीच्या वेळी अंधारात (हमरस्त्यांवर दिवे नसतात) ही हरणे रस्ता ओलांडण्यासाठी रस्त्याच्या कडेला उभी रहातात. रस्त्याने कार आल्यास त्या कारच्या दिव्याच्या प्रकाशात रस्ता ओलांडण्यासाठी धावत सुटतात. अशा हरीणांवर वेगात येणारी कार आदळल्यास त्या कराचे मोठे नुकसान होते. प्राणहानीही होऊ शकते. त्यामुळे हरिणांची संख्या मर्यादित ठेवावी लागते. म्हणून दर वर्षी तेथील सरकार हरिणाच्या संख्येची मोजदाद करते आणि त्यानुसार किती हरिणे मारायची ते ठरविते. मग शिकारीसाठी अर्ज मागविले जातात आणि लॉटरीपद्धतीने प्रत्येकी फक्त एका हरिणाची शिकार करण्यासाठी परवाने दिले जातात. हे परवाने मिळविणे खर्चाचे तर असतेच परंतु लॉटरी पद्धतीमुळे परवाना मिळणे दैवावर अवलंबून असते. माझ्या या मित्राला दैववशात त्याच वर्षी हा परवाना मिळाला होता. त्याचे अनेक अमेरिकन मित्र त्याच्याबरोबर जाण्यास उत्सुक होते. परंतु मी अमेरिकेत नवा असल्याने आणि मी त्याचा जवळचा मित्र असल्याने तो मला आमंत्रित करीत होता.
मी त्याचे आभार मानून मला त्यात रस नसल्याचे सांगितले. तो आश्चर्यचकितच झाला. मला माझ्या डोळ्यासमोर प्राण्यांची अशी शिकार करणे आवडत नसल्याचे सांगितले. तो थोडा नाराज झाला. मग तो अन्य मित्रांबरोबर शिकारीला गेला.